Nema se tu šta reći, i zato ne govorim, iako su pozivi učestali, iako se misli da bih, eto baš ja, imao nešto kazati na temu Sutjeske. Ali to nije tema za ovo mjesto, niti je to uopšte tema. Jer, u tome što se dešava u Sutjesci, uopšte se ne radi o Sutjesci. To je za neke druge ocjene, sudove smisla, sudove koje dolaze poslije morala, pa i poslije etike. Da, možda je i najbolje, odustati od svakog smisla, plutati po površini neke ustajale vode, koja se valjda zove Bistricom, koja niti spira, niti prlja, koja samo tako jeste. Nema se, dakle, šta govoriti. Nema više krivaca. Nisu, naime, ovi što čine, krivi što ne znaju šta čine, nego upravo suprotno – nisu krivi, baš što znaju šta čine.
A to što čine jeste, po njihovim riječima, neprestana proizvodnja „velikih“ uspjeha. I šta bi se, onda, i o čemu tu imalo govoriti. „I zašto pisati bilo šta, zašto i čitati“. I zašto pisati o budžetu od nekoliko miliona eura, u jednoj od najslabijih liga u Evropi, o rivalu koji je bio van forme čitave sezone, a ostao si bez titule „Kup“ je ogroman uspjeh, a strepio si od rivala, koji ima pet puta manji budžet od tvog. Ipak zbog onih zbog fudbalera koji su „ginuli“ za tebe, zbog onih koji ste uvijek zračili čvrstim stavom, humanim odnosom. I, nadasve, ljubavlju za sport napopravljivih strasnika. I zbog istinskih, iskrenih navijača, zbog svih njih i ovih nekoliko riječi. Ipak, prvenstveno, zbog one gospode, koje sam ko dječak gledao kraj Bistrice.
Kod onih koji žele dobro Sutjesci, koji i najbolje poznaju situaciju kraj Bistrice, i koji su isticali da postoje ne mali problemi, danas nema nikakvog zadovoljstva, ni najmanjeg trijumfalističkog osmjeha, u tome što su znali, pa rekli, da „veliki“ uspjesi, ipak nisu baš tako veliki. Oni to konstatovali, zbog toga što su bog zna kako fudbalski obrazovani, nego zato što su lišeni iluzija. Nažalost, takvi su u startu, i uvijek će biti, okarakterisani kao neprijatelji Sutjeske. Uvijek je bilo je, nije da nije, i medijskog lakiranja Sutjeskine stvarnosti.
Ali, u Crnoj Gori svih ovih godina nema jasnog odgovora na temeljno pitanje: ko je odgovaran za sve gori i gori fudbal. Niko nije odgovoran za „kolaps fudbala u Crnoj Gori“, pa zašto bi neko uopšte bio odgovoran i za „velike“ uspjehe kluba sa Bistrice. Svi oni redovni poricatelje smisla igre na ovim prostorima, oni koji „više ne prate domaći fudbal“, oni koji misle „da fudbal treba ukinuti ovdje“, svi su oni i nakon ove okončane sezone, nastavili sa diskursom „propao fudbal“. Ipak da se vratimo iz žanra groteske u realnost. A u realnosti, pa crnogorski fudbal jeste groteska. Groteska, koja je valjda, na samom evropsku dnu. Zasluženo, bez ikakve dileme. Ipak, ideja da ukinete fudbal, jednako je nezgrapna kao pomisao da podignete plantažu ananasa na Pivskoj planini.
U Prvoj ligi Crne Gore pobjeđuje se uprkos drugima, a gubi zbog neke tamo režije. Takve su samopohvale kad se ostvari željeno i opravdanje za nezadovoljavajući učinak svoje ekipe na igralištu. Neizmjerna energija, troši se na stvaranje takve asmosfere, koja razdire, ne samo fudbal, nego i javnost. Neprekidno se doliva ulje na vatru, tako da se požar u kojem je već mnogo od najomiljenijeg sporta sagorelo širi i dalje. Zaista su nezdrave okolnosti u crnogorskom fudbalu, jer se baš u svemu vide nečiji prsti. Takvu nesportsku atmosferu stvorili su sami akteri. Oni koje se danas žale da su oštećeni, juče su zadovoljno ćutali, kad su drugi upirali prstom u njih, a ćutaće zadovoljni i sjutra, kad ti drugi opet budu kukali da su oštećeni. I tako se stalno mijenjaju uloge, ali u svim dramama, zavjera je neizbježna tema. Niko se ne libi da otkriva navodne zakulisane radnje protiv sebe, ali nikog nema kada treba analizirati svoje slabosti.
Sutjeska je morala, sa ovom kadrovskom slikom, u ovakvom takmičenju, ne da osvoji titulu, duplu krunu, već da ima najmanje dvadeset bodova prednosti u odnosu na prvog pratioca.
izvor,foto:DAN
