Dritanu Abazoviću o njegovom “Temeljnom ugovoru”

piše: Jelena Marković, liderka Crnogorskog i građanskog pokreta

Autentični istorijski dokumenti, koje niko nije osporio, svjedoče da je imovina koju je korisitla Crnogorska pravoslavna crkva, bila u vlasništvu države Crne Gore i da Crkva nije imala pravo raspolaganja, što je osnovna karakteristika prava svojine. Tako da ni sa te strane, prepisivanje imovine države Crne Gore, na SPC nije zakonit. Kako ne postoji zakonit pravni osnov za prenos svojine, onda je jasno da se radi o otimačini. A kako se ne može protiv nespornog argumenta, onda se pribjegava strategiji zaobilaženja, prećutkivanja i stvaranja falsifikata, kojima ovaj Ugovor obiluje. Tako već u presmbuli Temeljnog ugovora, srijećemo falsifikat, krivotvorenje istorijskih činjenica, sa jasnim ciljem potpune asimilacije crnogorske kulturne i sakralne baštine, slavne crnogorske istorije, tradicije i kulture crnogorskog naroda tri vjere. Ovo možemo, bez dileme, okarakterisati kao kulturni genocid.

Citat iz TU: “Polazeći od činjenice da je Hrišćanska Crkva na prostoru Crne Gore prisutna od apostolskih vremena i njenog kontinuiteta-misije kroz istorijsko pravoslavno i crkveno ustrojstvo od osnivanja Zetske, Budimljanske i Humske Episkopije Žičke Arhiepiskopije (1219-1220g.)”.

G-dine Abazoviću, Vi očigledno ne znate da tzv, SPC u tom period nije postojala, niti ima ikakvog dokaza da je Sava Njemanić dobio titulu Arhepiskopa, niti crkvu sa zvanjem Arhepiskopije, a iz prostog razloga jer je Sava bio obični monah i nije imao niti je mogao imati titulu Episkopa  Da bi mogao dobiti to zvanje morao je imati prije toga mnogo nžih crkvenih titula da bi došao do titule Arhimadrita i da bi mogao ući u krug velikodstojnika, dostojnih za rukopoloženje u titulu Episkopa. Ali ako su tačni neki podaci koji se nalaze, da je dobio tomos, uz veliko zlato, koje je dao Carigradskom patrijarhu Manojlu, jer i taj čin bi bio nekanonski, kako je Sava uspio da odvoji određene eparhije od Ohridske arhepiskopije? Treba pročitati pismo ohridsjog arhiepskopa Dimitrija Homatijana, koji prvo zaprijeti Savi a onda i bači anatemu na njega, i tu i takvu nekanonsku crkvu Žičku arhepiskopiju, za koju niko do danas ne pronađe tomos ili bilo koji akt carigradske patrijaršije. Vidite Dritane, koliko je neznanja u vama, i koliko je ovo kompleksno pitanje, ali ne i za one istoričare koji dobro znaju za ove podmetnute tvrdnje i falsifikate. Neznanje ili zla namjera, za premijera jedne države, u istoj su ravni.

Citiram ,,Uvažavajući doprinos Srpske Pravoslavne Crkve u društvenom, kulturnom i obrazovnom razvoju Crne Gore i istorijsku ulogu Mitropolije Crnogorsko-Primorske za vrijeme crnogorskih mitropolita/gospodara,

konstatujući da Srpsku Pravoslavnu Crkvu u Crnoj Gori čine, kao njen organski dio, Mitropolija Crnogorsko-Primorska i Eparhija Budimljansko-Nikšićka, Mileševska i Zahumsko-Hercegovačka i Primorska (ili: Zahumsko-Hercegovačka).“

Pod ovim nazivom, u tom periodu nije bilo mitropolije SPS na Cetinju, već se od 1919.g. vodi kao eparhija na Cetinju, sve do promjene ustava SPC 1929.g. Drugo, u periodu Crnogorske pravoslavne crkve bile su dvije, a kasnije i treca eparhija i niti jedna nije zalazila van granica CG. Mi sad imamo pod SPC u CG 4 eparhije od kojih dvije sa centrima van Crne Gore u Trebinju BIH, Zahumsko – Hercegovačka i Prijepolju Srbija, Mileševska eparhija, koje ulaze na državnu teritoriju suverene države CG. Ovim se htjelo pokazati da SPC ne poštuje državne granice CG. No o tome drugom prilikom.

Pozivanje SPC da je jedina kanonska pravoslavna crkava u Crnog Gori, demantuje upravo Srbija i njen tadašnji regent Aleksandar Karađorđević, koji su okupirali Crnu Goru 1918. i prisajedinili autokefalnu Crnogorsku pravoslavnu crkvu Srpskoj crkvi, na nasilan i nekanonski način, jednim UKAZOM Karađorđevića, svjetovnog vladara, koji za taj čin nije imao utemeljenje u crkvenim kanonima. Pored toga Tomos koji je izdala Vaseljenska crkva Crkvi Srbije 1922.g, jasno se navodi, na dva mjesta, autokefalna Crnogorska crkva. Vi Dritane, pojma nemate o crnogorskoj istoriji i po zadatku ste potpisali nešto što je nezakonito i ne ustavno.

I nakon hiljadugodišnje naše borbe da očuvamo  slobodu  Crne Gore, krvlju zalivene,  pojavi se

jedan Dritan Abazović, da našu teritoriju i naše manastire i crkve i kulturno blago preda u ruke Beogradskoj patrijaršiji. Vi znate da je  ovakav pravni akt ništavan jer vrvi od neistina i flasifikata, koji bi, valjda trebalo da ovim jednim aktom, zaobiđu i ponište čitavi pravni sistem države,  a da opet u tom istom pravnom sistemu, utvrde i zaštite neka nepostojeća, ali svoja, prava.  Pravo svojine se može prenositi sa jednog subjekta na drugi, samo valjanim pravnim poslom, koji je na zakonu zasnovan i tek onda se može zakonito upisati na novog vlasnika. Međutim, oteta imovina – nema zakonit način sticanja svojine i ne može se zakonito upisati prenos svojine. Zato je bilo potrebno stvoriti, izmisliti, falsifikovati nekakav “novi osnov” – Temeljni ugovor, da bi SPC upisala pravo svojine na našoj otetoj istorijskoj baštini. Ustav Srbije priznaje kontinuitet SPC od 1836. godine.

Dritan Abazović je trebao da zna da u crnogorskoj i srpskoj istoriografiji  postoje ugledni istoričari, koji su nesporno utvrdili da je Stefan Nemanja okupirao Duklju. Ovo ne govori Jelena Marković, već srpski istoričari, tako da za ozbiljnu istorijsku nauku danas nema dileme o tome da je Nemanja krajem 12. vijeka okupirao, odnosno osvojio Duklju. Srpski istoričari uglavnom koriste formulacije “okupirao” i “osvojio”, što jasno ukazuje i na karakter njegovog pohoda. Po prirodi stvari, onaj za koga se kaže da osvaja susjedne države ne može biti drugo do osvajač.

Da je Nemanja osvojio Duklju (Zetu) decidno saopštava u svojoj knjizi “Istoriji Srba” Vladimir Ćorović, jedan od najvećih srpskih istoričara. O karakteru Nemanjinog pohoda na Duklju nema dileme ni istoričarka Jovanka Kalić, profesor Beogradskog univerziteta, koja u prvom tomu “Istorije srpskog naroda” kaže: “Nemanja je započeo da osvaja Duklju i primorske oblasti” (str. 252). Znači, Nemanja je, kada je Duklja u pitanju, osvajač.

Ova konstatacija iznešena je u ediciji, čiji je izdavač Srpska književna zadruga, a njen glavni urednik bio je akademik Sima Ćirković, član SANU. U ovoj publikaciji navodi se i da je Nemanja svojim osvajanjem detronizirao staru dukljansku dinastiju.

Ovo sam kratko navela da pokažem Dritanu Abazoviću da on nije bio pozvan niti kompetentan da ulazi u ove stvari, u koje se ne razumije, niti je smio potpisati TU i tako raspolagati sa imovinom koja nije njegova, niti je je kao predsjednik Vlade imao pravo na to.

Prvi srpski kralj, po imenu Stefan, je krunisan od pape Honorija III, i zbog te činjenice je nazvan prvovjenčani. O svom ocu Nemanji zapisa u biografiji “ Žitije Stefana Nemnje”, da je Nemanjina đedovina Raška, a ne Duklja, o kojoj kaže: “…a Kotor ostavi, utvrdi ga, ostale gradove ognjem i mačem poobara i poruši, i pretvori njihovu slavu u pustoš…”. Prema tome, nema nikakve sumnje da je Duklja tako porušena i okupirana od strane Raške (Srbije). A zna se kako je tek mnogo kasnije nastala Srpska crkva, i da je sve bilo nekanonski i nelegitimno. Prvi put je priznata od Vaseljenske crkve 1879.g. i to kao Beogradska mitropolija I vi govorite o “hiljadugodišnjoj Srpskoj crkvi” a da o tome ama baš ništa ne znate, ili vas nije interesovalo jer ste imali jasan zadatak da izvršite dok ste na vlasti. Tako olako ste hiljadugodišnju crnogorsku istoriju i kulturu, jednostavno na tacni predali Beogradu, a to sve protiv Ustava Crne Gore.

Međutim, bez obzira na moć kojom ste raspolagali, velike propuste ste ipak napravili. Zaključujući ovaj sporazum, Vi ste potvrdili da je Srpska crkva inostrani subjekt, jer ste naveli da zaključujete ugovor sa međunarodnim faktorom. S tog razloga ovaj sprazum je ništavan, jer SPC nije država, a međunarodne sporazume i ugovore možete potpisivati samo sa DRŽAVAMA. Pozvali ste se na ugovor koji je potpisan sa katoličkom crkvom, međutim, taj ugovor je potpisan između dvije države Crne Gore i Vatikana. Danas bismo mogli razgovarati o validnosti tog ugovora, u tom dijelu, da ste ga potpisali sa državom Srbijom u ime Crkve Srbije. Međutim, SPC je imala drugačije planove, kojima ste poslužili.

Poštujući državu u kojoj djeluje, Mitropolija crnogorsko-primorska je trebala da se upiše u registar crkava i vjerskih zajednica ali, na taj način bi potvrdila nesporne istorijske činjenice da nema kontiuitet u Crnoj Gori i to nisu htjeli. Nije nigdje registrovana u Crnoj Gori i trebao joj je neki NOVI dokument kojim bi lažno “dokumentovali” svoju lažnu teoriju o svom “istorijskom kontinuitetu”, u Crnoj Gori, prisvajajući tuđu, našu crnogorsku istoriju i kulturnu baštinu.

Dalje, ovim Ugovorom, ste jednom stranom subjektu poklonili atribute “države u državi”, nad kojom država Crna Gora gubi svoje državna ovlaštenja. Tako da nažalost, država se ne može miješati u poslovanje SPC, ali se ista ta SPC, direktno, javno i bez bilo ikakvog ograničenja, miješa u odluke državnih organa, da je čak i birala 42 Vladu, u kojoj ste Vi bili jedan od apostola. “Apostol” koji je tako teško urnisao tu istu državu.

Doći će dan kad ćete odgovrati pred organima Crne Gore za ovo nedjelo.

(Mišljenja i stavovi objavljeni u rubrici „Stav“ nisu nužno i stavovi redakcije „Portala RTNK“)

foto: Privatna arhiva